Στο σκαλοπάτι των 12 χρόνων…

«…μαμά αύριο θα πάνω μόνος μου στο σχολείο…»
Απλά, αποφασιστικά και σίγουρα λόγια…
«…μα να μη βοηθήσω να κουβαλήσεις την τσάντα… όχι δεν είναι βαριά…»
…πια θα συμπλήρωνα εγώ…
Και κοιτάζω το ημερολόγιο που στέκει κρεμασμένο στον τοίχο της κουζίνας για χρόνια και μετράει τις στιγμές όλων μας…
Φτάνει σε λίγο το σκαλοπάτι των 12 χρόνων σου.
Έκτη Δημοτικού, ξεσχολίζεις το Καλοκαίρι και η εξατάξια φοίτησή σε αυτό θα είναι σε λίγο μια πρόσφατη ανάμνηση.
Κάθε πράγμα στον καιρό του!
«…μαμά ξέρεις μεγάλωσα πια, δεν είμαι μωρό, μπορώ μόνος μου, ξέρω…»
«…απλά να σε βοηθήσω, απλά να σου προσφέρω για μιαν ακόμη φορά τη βοήθειά μου… δεν πειράζει μαμά, ξέρω…»
Είναι αλήθεια, το γνωρίζω… Ξέρεις! Είναι αλήθεια πως δεν βρίσκω εκείνα τα λόγια που θα συμβαδίζουν με όλα αυτά που νιώθω για τούτη τη χρονική στιγμή της ζωής σου μα και της δικής μου ζωής. Δεν μπορώ πραγματικά να καταθέσω τα όπλα, εκείνα τα όπλα που κάθε μία από τις προηγούμενες ημέρες ήταν η βοήθειά μου για κάθε σου ανάγκη. Για καθετί που χρειαζόσουν, ζητούσες ή αισθανόμουν πως ήταν αναγκαίο και απαραίτητο.
Ο δικός σου ορίζοντας έχει ανοίξει. Το μυαλό και η ματιά σου ταξιδεύει ήδη σε ταξίδια πρόσκληση στη ζωή σου. Τα φτερά ξεπηδούν κι αυτά στους ώμους και στην ψυχή σου και σου δίνουν την ώθηση για να ανέβεις ένα ακόμη σκαλοπάτι πιο ψηλά. Δοκιμάζεις ο ίδιος τη δύναμή σου, τις αντοχές σου, τις ξεπερνάς κάποτε και σε κάθε περίπτωση απλά συνεχίζεις και προχωράς μπροστά. Δεν έχει σημασία που στα μάτια μου θα είσαι πάντα ο μικρός, ένα παιδί που, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα χρειάζεται από τη μαμά του.
«…αύριο θα είμαι στο σπίτι και θα έρθω να σε πάρω από το σχολείο… ΟΧΙ, μην έρθεις… μπορώ μόνος μου σου είπα…»
Μα, το ξέρω, μπορείς μόνος σου από την Τρίτη Δημοτικού…
«Μα, προσπαθώ να σου εξηγήσω, δεν θα έρθω γιατί δεν σου έχω εμπιστοσύνη αλλά για να κρατήσω τη στιγμή στο μυαλό και την ψυχή μου. Ήταν αλήθεια ελάχιστες εκείνες οι φορές που ήρθα για να σε πάρω από το σχολείο που σε κάθε σχολική χρονιά τις μετρούσα στα δάχτυλα του ενός μονάχα χεριού. Άφησέ με να χαρώ το ότι απλά θα γυρίσουμε παρέα από το σχολείο σου και σε παρακαλώ μη θυμώνεις μαζί μου, άφησέ με να ζήσω τη στιγμή… Από αύριο θα ακολουθήσουμε και πάλι ο καθένας το δικό του πρόγραμμα. Κάτι σαν δυο ζωές που βαδίζουν παράλληλα και συναντιούνται μονάχα αργά το απόγευμα και τα Σαββατοκύριακα. Με λιγοστή όρεξη και υπομονή ο καθένας για να αφουγκραστεί τη μέρα του άλλου. Για να τον αντέξει σε όποια ξεσπάσματα, συνέπεια μιας κουραστικής και τόσο απαιτητικής ημέρας και για τους δύο.
…εντάξει μαμά, καταλαβαίνω… να έρθεις και αυτή και την επόμενη φορά…»
Πόσο όμορφο είναι να συζητάμε μαζί. Πόση ηρεμία και γαλήνη μας δίνει και πόσο εύκολα μπορούμε να συνεννοηθούμε. Το μοναδικό ίσως που με δυσκολεύει είναι να συνειδητοποιήσω πως κι εσύ γίνεσαι αντράκι σιγά-σιγά. Μπορεί η όψη σου και το παράστημά σου να είναι ακόμη τόσο παιδικό μα η συμπεριφορά και η αύρα που αφήνεις στο πέρασμά σου προδίδει την εφηβεία που είναι προ των πυλών της ζωής σου.
12 υπέροχα χρόνια στο πλάι σου θαρρώ πως έμαθα πολλά. Πότε εύκολα, πότε δύσκολα μα δεν εγκατέλειψα ποτέ την προσπάθεια για να κάνω το καλύτερο, να ζητώ συγνώμη όταν αισθανόμουν ότι αδικούσα και έσφαλα και να είμαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου κάθε φορά που συνειδητοποιούσα πως είχα κάνει λάθος.
12 χρόνια πριν, 25 Φεβρουαρίου 2010, εκείνο το λαμπρό πρωινό, 07:50 πρόλαβε να καταγράψει το ρολόι, κι εσύ έκανες την παρουσία σου αισθητή στον κόσμο με την πιο δυνατή σου φωνούλα. Σαν αποφασισμένος να διεκδικήσεις καθετί που σου άνηκε, χωρίς συμβιβασμούς και περιθώρια να αλλάξει μια προκαθορισμένη πορεία.
Η στάση ζωής σου ήταν πάντα τέτοια που σε έκανε να προσπερνάς τα όποια εμπόδια και απλά να προχωράς μπροστά. Διεκδικητικός στο έπακρο, δεν χαρίζεις και δεν χαρίζεσαι… με μια υπέρμετρη ευαισθησία και ενσυναίσθηση που μπορείς να κρύβεις κάποτε αρκετά καλά από τα αδιάκριτα βλέμματα…
Και καθώς σβήνεις 12 κεριά στην τούρτα σου, εύχομαι να είσαι γερός… γελαστός πάντα, έτσι όπως το είχε προβλέψει ο αδερφός σου πριν γεννηθείς… «…Με όλη τη γλυκύτητα, την παιδικότητα και την αθωότητα που τον διακρίνει σε αυτά τα 3 χρόνια και δυόμιση περίπου μήνες ζωής του που βρίσκεται τώρα, λέει πως θα σε γαργαλάμε κι εσύ θα γελάς. Αν μη τι άλλο πιστεύει  κι αυτός πως θα είσαι ένα χαρούμενο και γελαστό μωρό όπως άλλωστε το πιστεύω κι εγώ…».
Κι εγώ λίγο στο πλάι καθισμένη, να καμαρώνω, παρέα κάθε στιγμή με την έγνοια μου. Μια έγνοια που δεν θα πάψω ποτέ να έχω, τις χιλιάδες σκέψεις για το αύριο, για το μέλλον που κάθε μαμά  θέλει να βλέπει για τα παιδιά της λαμπρό και φωτεινό…
Χαμογελαστός, παιχνιδιάρης, καλοσυνάτος, λαμπερός και ιδιαίτερος για να κάνεις και τη δική μας ζωή ξεχωριστή!

Χρόνια σου Πολλά!
Να τα εκατοστίσεις!